Unë, tani kuptova që u pavarësova ndoshta materialisht e fizikisht, por sa më shumë që rritem, aq më i varur bëhem shpirtërisht e emocionalisht me ty, kuptova që s’mund t’ia dal pa praninë tënde.
Ngrohtësia dhe lumturia jonë gjithnjë është ndje më shumë në Ramazan, sidomos kur mblidheshim rreth sofrës: “e sa shije të mirë kishte ushqimi që përgatiste ajo.
Ndonjëherë mendoja nëse ajo shije mund të ishte pervjedhur prej parajsës.
E di që s’mund të ishte ashtu, por shijen e ushqimit të nënës s’mund ta përshkruaja ndryshe.”
Mundin, sakrificën e kujdesin tënd, lus Zotin ta kem meritu.
Nanë, ti sakrifikove ëndrrat tua që unë të mund të ëndrroj, e unë mos shkofsha askund tjetër, pos’ aty ku ti m’ke ëndrru gjithmonë.
Nanë ❤
Huazuar nga Afrim j. Berisha
